Kafamda deli düşünceler var yine, aslında yapmam gereken tek şey o kapıdan çıkıp koşmak,koşmak ve hiç durmadan koşmak. Bilinmezliğe doğru, yalınayak. Ayaklarım taştan,çöpten,cam kırıklarından kanayarak. O zaman içimdeki birikmişleri, acıları,hiçlik duygusunu ayaklarımdan süzüp atacağım,kıpkırmızı.

Sonra denize doğru koşacağım.Kalan iyilikleri,güzellikleri,nefesi -ki eğer kalmışsa- içime hapsedeceğim.

Acı.Serin.

Önce neredeyse yitip gitmeyi sonra da yeniden hayat bulmayı öğreneceğim.

Sıcak.Bulanık.

Sonra, sonra rahatlamanın verdiği garip huzurla ve bundan sonra pislikleri içime hapsetmeden, bir kuş gibi hafifçe salınarak mavilere karışacağım.

Beyaz.